ДВАЕСЕТ И СЕДМА НЕДЕЛА ПО ПЕДЕСЕТНИЦА
„Лицемере, не го одврзува ли секој од вас својот вол, или осле, од јаслите во сабота и не го води ли да го напои“
(Лука 13: 15)
ВО ИМЕТО НА ОТЕЦОТ И СИНОТ И СВЕТИОТ ДУХ!
Денес присуствувавме на еден прекрасен евангелски настан, кога Спасителот Христос ја пројавил Својата божествена љубов и неизмерна милост кон грешниот човечки род, кога го потенцирал значењето на човечкиот живот и кога ја обезличил фарисејската лицемерност и нивниот безумен формализам. Денес беше излечена една жена опседната од духот на немоќта осумнаесет години, која од тој огромен терет дури била и подгрбавена, така што дури и не можела да се исправи. Господ Исус Христос ја ослободил од нејзината претешка болест, а наместо ова восхитувачко чуда да ги исполни со радост срцата на сите присутни, се појавила една група на бунтовници, кои дури имале храброст да го обвинат Христа дека не смее во саботен ден да лекува болни. За сите нив, кои тогаш биле очевидци на ова чудо, и за сите подоцна кои приличат на нив во своите обвинувања кон Христа и сè што е Христово, Спасителот го употребил најсоодветниот термин – лицемери.
Лажното пријателство, лажната побожност, лажното добродетелство, лажните сведоштва се зли дела кои на Господа не му се мили. Фарисеите кај древните Евреи биле најмногу познати токму по својата дволичност, па дволичноста, според нив, се нарекува и фарисејство. Дволичноста никогаш не е еднострана појава, туку претставува целокупен сплет на гревови. Таа се појавува како маска, која има за цел да ја прикрие внатрешната содржина на душата. Потребно е да се вложи многу труд и умешност за да се навлезе длабоко во душата на лицемерот, бидејќи тој постојано глуми некаков добродетелник. Токму заради своите тајни и прикриени планови лицемерот не само што е опасен сам за себе и за својата душа, туку опасен е и за неговите ближни, бидејќи ги воведува во тешка соблазна.
Од маскираноста на лицемерието можеме да ја извлечеме и неговата друга карактеристика, а тоа е неговата паразитска природа. Лицемерието е грев – паразит, бидејќи постојано е облечен во облека на некаква добродетел. Омразата живее на сметка на љубовта, а гордоста се облекува во преподобност и смиреност. На тој начин светите добродетели, како што се љубовта, чесноста, праведноста, вистинољубието, понизноста, како и сите други добродетели, најбезобразно се исмеани и погазени. Лицемерието не е надворешен непријател на побожноста, туку тоа е отров кој напаѓа однатре, разорувајќи го, пред сè, она што е најсвето.
Заедно со своето лицемерие, фарисеите кои биле присутни на денешниот настан, ја пројавиле и својата омраза и завист заради направеното чудо од страна на Христа Господа. Омразата и зависта, водат потекло од ѓаволот. Секој оној, кој во своето срце носи омраза и непријателство, тој нема никаква поврзаност со Христа. Тој, напротив, постојано одржува врска со ѓаволот. И најмалата омраза која се крие во нашите срца треба веднаш да се искорени, инаку таа ќе расте и ќе јакне сè дотогаш, додека потполно не завладее со нашето битие. Омразата од нас создава безбожници и потполно нè оддалечува од Бога. Дури и оној, кој се моли на Бога, а во својата душа го мрази ближниот, тогаш тој го исмејува и Самиот Бог. Молитвата на лицемерот, кој е исполнет со омраза и завист, не е ништо друго, туку класично повикување на ѓаволот во своите молитви.
Господ Бог донекаде ги поднесува другите наши гревови, а гордоста и надуеноста не ги поднесува никако. Токму затоа фарисеите многупати се изобличени од страна на Господа Христа, кога Он им вели: „Тешко вам, книжници и фарисеи, лицемери, оти многу личите на варосани гробови, што однадвор изгледаат убаво, а внатре се полни со мртовечки коски и секаква нечистотија… однадвор им се покажувате на луѓето како праведни, а внатре сте полни со лицемерност и беззаконие“ (Матеј 23: 27-28). Гордиот и лицемерен човек, во својата вообразеност и омраза, слично на фарисеите, никогаш нема да се понизи и да бара прошка од своите непријатели, а тоа, нормално, не е и не може да биде угодно на Бога. Лицемерниот грешник не може никаде на земјава да се скрие од своите гревови и од себе самиот, бидејќи никој никогаш не можел да се скрие од лицето на Господа.
Господ Христос ни дал најдобар пример на скромност и понизност, па затоа им ветува награда на сите оние, кои ќе се понизат, за разлика од гордите и надуени лицемери, кои во секоја прилика наоѓале лажни причини за да го обвинат Христа. Скромните и понизни луѓе навистина од Бога се наградени со голема милост, бидејќи тие во себе имаат особена сила и моќ да можат лесно и без роптање да поднесуваат сè, па дури и најтешките искушенија во животот, а освен тоа, можат лесно и вешто да ги избегнуваат сите сатански сплетки, кои вечно им ги подготвува нивниот најголем непријател. Таквите луѓе го примаат најголемиот дар од Бога, а тоа е мирот и спокојството во своите души. Скромните и понизни луѓе се полни со љубов, па затоа искрено ги љубат не само своите пријатели, туку и своите непријатели. А лицемерите немаат љубов ниту кон луѓето од својот род, кон оние, кои им се најблиски, кон оние, кои секојдневно се плеткаат пред нивните нози и кои бараат помош за своите немоќи. Колку голема иронија пројавија тие и во денешниот евангелски настан, кога наместо да изразат поддршка кон Христовиот акт на лекување на подгрбавента жена, тие љубоморат на ова лекување, а во својата заслепена љубоморност го обвинуваат Христа дека ова не смеело да се случи во сабота, кога треба да се празнува! Па, зарем има поголем празник за душата, кога таа прави добри дела? Зарем има поголема радост за човек, кога тој ќе здогледа како неговиот ближен, кој тешко се мачи и е болен, постанал на чудесен начин потполно здрав, да може со радосно срце засекогаш да го фали и да благодари на Бога? За лицемерите очигледно дека нема место за радост во нивните срца. Тие се покажуваат како строги чувари на законот, а во суштина го погазуваат човечкото достоинство и човечкото назначување на земјава. Затоа, во секој момент лицемерите се подготвени комарецот да го цедат, а камилата да ја проголтуваат (спореди: Матеј 23: 24).
Нам ни припаѓа да одредиме по кој пат ќе одиме во животот. Ќе одиме ли по патот кој ни го одредил Бог, или ќе го прифатиме патот кој ни го нуди ѓаволот. Ќе одиме ли по патот на скромноста, понизноста и смирението, или ќе одиме по патот на лицемерието, гордоста и омразата. Ако тргнеме по Божјиот пат, живеејќи на земјата скромно, понизно и смирено, ќе се издигнеме до небесните и рајски височини и ќе ја достигнеме вистинската цел во животот – влезот во вечниот мир и блаженство. Ако, пак, тргнеме по патот на ѓаволот, по патот на лицемерието, гордоста и човечката суета, ќе стигнеме до пеколните бездни, од кои никогаш повеќе нема да излеземе. Секој од нас е способен да размисли по кој пат ќе тргне, за да може да ги понесе и последиците од својот избор. Никогаш да не заборавиме дека нашиот Спасител бил искрен во сè, и дека ги осудил лицемерите како неспособни да љубат, а според тоа, неспособни да направат никакво добро дело. Потребно е да направиме напори сега и во ова време за обнова на сопствената личност и духовната сила, па така обновени да ги наполниме своите срца со нелицемерна љубов и истата изобилно да ја изливаме на сите оние, на кои им е потребна. Амин!
***************************************************
„Началникът на синагогата, негодувайки, задето Иисус в събота изцери, заговори и рече на народа: шест дена има, през които трябва да се работи; в тях дохождайте и се лекувайте, а не в съботен ден. Господ му отговори и рече: лицемерецо, не отвързва ли всеки от вас вола си или осела си от яслите в събота, и не води ли да го пои?” /Лк. 13:14-15/
Братя и сестри! Господ Иисус Христос, изпълнявайки обичаите, навсякъде посещавал синагогите, желаейки, първо, да покаже с това, че Той не отхвърля закона и съхранява благочестието, прието в Негово време, а второ, /и това е най-главното/ по такъв начин Той имал възможност да учи хората на истината.
Господ влязъл в една от синагогите, или в иудейското събрание, в събота, което било в обичая на благочестивите иудеи по това време. Както сега богобоязливият християнин задължително посещава в неделния ден християнския храм, така и във времената на Ветхия Завет, когато още действал Мойсеевият закон, благочестивите иудеи посещавали своите събрания в събота. Тези събрания не били тъждествени с храмовото богослужение, защото иудеите имали само един храм – в Иерусалим, и само в него се извършвало жертвоприношение и истинско богослужение. В синагогите пък те се събирали, за да четат Свещеното Писание и да се молят. Ако сред събралите се се намирали мъдри хора, то с разрешение на старейшините те дръзвали да поучават народа.
Обичаят да се събират в синагогите възникнал от това, че далеч не всички иудеи имали възможност в съботния ден възможност да посещават Иерусалимския храм: отчасти поради неотложни дела, а главното – защото храмът, в най-добрия случай, бил достъпен за иерусалимските жители. Останалите хора, населяващи Иудея, а още повече иудеите, намиращи се в разсеяние в други страни, не могли да бъдат често в храма.
„При това началникът на синагогата, негодувайки, задето Иисус в събота изцери, заговори и рече на народа: шест дена има, през които трябва да се работи; в тях дохождайте и се лекувайте, а не в съботен ден” /ст.14/. Старейшината на събора или началникът на синагогата бил избран на такава почетна длъжност, навярно, поради своето благочестие, чиято същност обаче той съвършено не разбирал. Апостол Павел за такива хора казвал, че те „наглед имат благочестие, но от силата му са се отрекли” /2 Тим. 3:5/. Силата на благочестието – това е Божията благодат, това е любовта: ако в човека има благодат, то тя задължително се проявява като любов към ближния.
Предполага се, че началникът на синагогата го избрали само за това, че външно той се държал благоговейно и благочестиво, нали хората често съдят един за друг по външността. Обаче се оказало, че неговото благочестие било само формално – той нямал истинско разбиране за закона, нямал любов и съчувствие към ближния. Той започнал да упреква изцелената жена, макар да не се решавал да говори право в лицето й. Така той не посмял да укори директно и Господа Иисуса Христа, защото видял пред себе си явен чудотворец, прославен пророк, може би, и вече известен на него. „Шест дена има, в които трябва да се работи; в тях дохождайте и се лекувайте, а не в съботен ден” – казва началникът на синагогата, без да се обръща пряко ни към Господа, ни към жената, но, с това не по-малко, упреквайки ги двамата в нарушаване на съботата, в която е установено нищо да се върши.
На практика постановлението на Мойсеевия закон за съботата означавало това, че този ден не трябвало да се посвещава на човешки грижи: да се грижиш за обикновените дела и за своята плът. Да се грижиш за душата, за своето и на ближните спасение, разбира се, било необходимо. Началникът на синагогата или не разбирал това, или от завист към славата на Спасителя давал вид, че не разбира. За да скрие своята завист, той прибягва към ловък прийом и упреква двамата намиращи се пред него хора, напомняйки им за необходимостта да съблюдават закона. Разбира се, той искал и да покаже своето старшинство, своето право да се разпорежда със ставащото и с по-доброто знание за това, което е нужно да се направи. Но такова поведение показало в него завистта, и „Господ му отговори и рече: лицемерецо, не отвързва ли всеки от вас вола си или осела си от яслите в събота, и не води ли да го пои?” /ст. 15/. Спасителят го нарекъл лицемер, веднага посочвайки, че той се ръководи не от искрена ревност към закона, а от завист, която той лицемерно прикривал зад външното благочестие. „А тази дъщеря Авраамова, която сатаната е свързал, ето вече осемнадесет години, не биваше ли да се освободи от тия връзки в съботен ден?” /ст. 16/. Господ го упреква в отсъствие на жалост към човека. Този упрек се отнася и към нас. Ние също отделяме много време на своето имущество или буквално, както тук е казано, на своите животни, например котка, куче или някакво друго животно. Ние се грижим за тях, преживяваме за тях, но ако се случи нещо с нашия съсед, с някакъв страничен човек, ни е съвършено безразлично. Понякога, проявявайки грижа за нещо свое, ние нарушаваме закона или даже съвсем не си спомняме за неговото спазване, а когато се отнася до друг човек, ние предявяваме към него най-строги изисквания. Искаме другите да съблюдават всичко това, което сами и не мислим да спазваме, когато става дума за наше имущество или за наши близки родственици.
Струва ни се, че в наше време отдавна вече не стои въпросът за спазване на заповедта за съботата, обаче това евангелско поучение, а по-правилно е да се каже, събитие, което Църквата ни предлага днес като поучение, никак не е остаряло и е назидателно и за нас. Ние често изискваме от заобикалящите ни точно изпълнение на едни или други предписания, наставления на светите отци или евангелски заповеди. Ние предявяваме към хората прекомерно строги изисквания, без изобщо да се замисляме, подхождат ли те на човека или не, ние и не искаме да вникнем в същността на проблема по тази причина, че заобикалящите ни са ни съвършено безразлични. Нашето желание се състои в това да оправдаем себе си и да покажем, че самите ние всичко съблюдаваме. Всеки, който постъпва другояче, не, както от наша гледна точка, би следвало да постъпи, за нас вече е нарушител на закона.
Ние не изпитваме към хората никакво съчувствие, ние сме жестокосърдечни, владеят ни безразличие и равнодушие. При всичко това под действието на най-обикновена сантименталност ние с любов се отнасяме към животните, привързваме към тях сърцата си, и не осъзнаваме, че ние жалеем неразумното същество, а към ближния се отнасяме много жестоко. Същото става и в отношенията ни към нашите приятели и родственици: ние ги обичаме и затова всичко прощаваме, във всичко сме снизходителни към тях, позволяваме им да правят каквото искат и даже биваме готови заради тях, сами не забелязвайки, да нарушаваме своите собствени принципи. Затова пък от другите хора ние винаги изискваме строго. И в този смисъл ние много приличаме на лицемерния началник на синагогата. Ако ние бихме съчувствали на човека и вниквали в неговите душевни и житейски трудности, то, разбира се, бихме снизхождали към него във всичко, прощавайки му всичко и радвайки се за всяко негово изправление; ние бихме желали само това човекът да получи утешение и помощ свише, за да се изцели от това мъчително състояние, в което пребивава, когато, като че ли го сковава, стеснява дяволът или, може би, той търпи някакви земни скърби и страдания. Погледнем ли на себе си трезво и безпристрастно – и ние ще намерим повод да се засрамим. Ако извънредно строго се отнасяме към другите и сме снизходителни към себе си и близките ни хора, то по такъв начин ние се уподобяваме на този началник на синагогата, противим се на Господа и затова трябва да се изпълним със срам.
Признак за избавление от такова неправилно отношение към хората е това, което ние започваме да съчувстваме на всеки човек, да снизхождаме към него, да се радваме на неговото изправление и да не забелязваме това, което за другите хора изглежда като нарушение на задължителните за всички правила. И ако виждаме, че благодатта посещава човека или в неговия живот става нещо радостно, то ние се радваме заедно с тях и се уподобяваме на тези хора, които се радвали „за всички славни дела” на Господа Иисуса Христа.
По такъв начин, в наше време нарушението на заповедта за съботата може да се счита нарушение на общоприетите в Православната Църква или въобще в човешкото общество норми. Ние трябва да снизхождаме към човека и да мислим, че даже и ако той нещо наруши, за да получи по такъв начин някакво облекчение и полза, то ние само ще се зарадваме за него, защото и сами се нуждаем от снизхождение и можем да се окажем в същото положение, в каквото е той.
В тази ситуация за нас е необходимо да изпълним заповедта: „Възлюби ближния си като себе си” /Лк. 10:27/. Какво значи това? Наш ближен е същия такъв човек, както и ние, с нищо не е по-различен от нас, затова ако си помислим, че нещо сме по-добри от него, това е признак за нашата гордост. Някои черти на нашия характер ни изглеждат като преимущества, които ни позволяват да не обичаме ближния и дори да го презираме, защото той сякаж не е достоен за нашата любов. Но на практика всички са съвършено еднакви, а различията, които ни се струват значими, са извънредно нищожни, и даже, може да се каже, въобще не съществуват.
Значи, ако аз обичам себе си, то съм задължен да обичам и ближния, ако снизхождам към себе си, то съм задължен във всичко да снизхождам и към ближния. Тогава, ако с човека се случва нещо добро, аз ще се радвам заедно с него и не ще забележа неговите простъпки, ни мними, ни действителни, защото за мене те ще станат несъществуващи; и не е важно, нарушил ли е нещо човек или изпълнил, аз винаги ще се радвам, ако му е добре. Ето в такова просто чувство по отношение на всеки човек се състои любовта към ближния. Амин.
Превод със съкращения: свещ. Иоан Карамихалев
*********************************************************
Днес при четенето на Евангелието ние чухме притчата за поканените на вечеря. Защо Спасителят този път прибягна към притча? Понеже ветхозаветните хора нямали понятие за Царството Небесно. Те биха могли да разберат нещо само с помощта на сравнения, на някакви познати образи.
Това е нещо подобно като опитът да се обясни на сляп човек какво е пролет. Може да се опитате да направите това чрез звуци, които той да слуша. Има музикални пиеси, наричат се „Годишните времена”. Ще послуша слепецът, например, за април: там може да чуе как падат капки от ледените висулки в локвата, да почувства пролетната радост, изразена в музикални звуци. Макар и малко, той ще разбере, ще почувства нещо.
Така и Царството Небесно било изобразено от Христос Спасителя като пир. Защо? Понеже за плътския човек най-приятното и радостно прекарване на времето е, когато той пирува, всичко тук му е приятно: и ястията, и музиката, и събралите се около масата хора. Всъщност в Царството Небесно не е така, това все пак е само образ, образ разбираем за всички. И главното в днешното повествование даже не е самият пир, а изкушението, което станало с гостите. Стопанинът всичко приготвил и изпратил слугата си да призове почетните гости, а те започнали са отказват под различни предлози: кой купил волове, кой участък земя, кой се оженил. Слугата се върнал и съобщил: „Никой не иска дойде на твоя пир!” Стопанинът се огорчил и даже се разгневил, и казал на слугата: „Ако почетните гости не пожелаха да дойдат, тогава излез на улиците, на пътищата, и доведи тук болните, хромите, бездомните, бедните, за да се напълни моят дом, та да не пропадне напразно всичко приготвено”. И домът се напълнил с такива гости.
Тази притча непосредствено се отнасяла към еврейския народ и езичниците по време на земния живот на Иисус Христос. Първата проповед на Евангелието била насочена към еврейския народ. Те били първите поканени в Царството Божие, при това им проповядвал Сам Христос Спасителят. Но те отхвърлили Евангелската проповед и с това сами се лишили от вечния блажен живот. Тогава апостолите били пратени при езичниците, населяващи Римската империя, които по отношение на истинската вяра били слепи, хроми и заблудени. И те напълнили Божия дом – Църквата Христова. Това сега нас много не ни засяга, защото всичко това вече се е извършило в историята, и ние се оглеждаме за минувачите. А в същото време, когато притчата за поканените на брачен пир била казана на учениците Христови, никой още не знаел какво ще стане по-нататък с Евангелското учение, с еврейския народ, с християнството. Тогава тази притча била за всички необичайно интересна, защото в нея се заключавало пророчество за бъдещите събития.
А има ли тази притча отношение към нас, към нашето време? Задължително има. Евангелието е вечно и винаги ще има отношение към съвременността.
И сега Божиите слуги продължават да канят гости в Дома Божи – Църквата и в Царството Небесно. И както в притчата, най-богатите, високопоставените, здравите и умните, с редки изключения, се отказват. А идват основно болни, скърбящи, престарели. И Господ ги приема, утешава, лекува, вразумява и спасява.
Ето идва човек за първи път в Църквата и си мисли: сега ще видя светци, солта на земята, сега ще видя Царството Божие на земята. А идва той и вижда църковният народ, нас с вас. Това съвсем не са най-образованите, не най-здравите, не най-богатите. Напротив, основно нуждаещи се от помощ, от социална защита, хора грешни, болни. Нима това са тези, които Бог е избрал от всички живеещи на земята, на които Той е благоволил да дарува вечен живот, Царството Небесно? Да, ето такова е стадото Христово. Такова то било още в апостолските времена, за това пише апостол Павел: „Гледайте, братя, какви сте вие, призваните: не мнозина сте мъдри по плът, не мнозина силни, не мнозина благородни; ала Бог избра онова, що е безумно на тоя свят, за да посрами мъдрите; Бог избра онова, що е слабо на тоя свят, за да посрами силните; Бог избра онова, що е от долен род на тоя свят и е унижено, и това, що е нищо, за да съсипе онова, що е нещо, – та никоя плът да се не похвали пред Бога (1 Кор. 1:26-29). Тяхната заслуга е само в това, че те се отзовали на Божия призив и дошли. Всички били поканени и най-напред добрите, но всички се отказали. Няма ли да пропадне всичко това, което Бог извършил за спасението на хората? Божият Син дошъл на земята, приел Кръстна смърт, възкръснал от мъртвите, основал Църквата; във всяка страна и във всеки град има християнски храмове и свещеници, извършва се богослужение. И всичко това ще бъде напразно, ако няма вярващи, ако няма приходящи. А тези, които са дошли, могат, с Божия помощ, и да поумнеят, и да се очистят от греховете, и да оздравеят, да се изменят към по-добро. Всичко е възможно с Божията помощ! Нужно е само да помним, че в Църквата се предлага не в готов вид Царството Небесно, а се предлага път, по който трябва да се върви, за да попаднем там.
Днешната неделя, се нарича неделя на светите праотци. Светите праотци – това са пророците и праведниците от Ветхия Завет, живели до Рождество Христово: Моисей, Авраам, Исаак и Иаков, пророк Илия, Исайя, Иеремия, Даниил. Те с вяра очаквали пришествието на Спасителя и даже предсказвали някои събития от Неговия живот. Така им било предсказано, че Христос ще произлезе от рода на цар Давид, че Той ще се роди от Дева, че това ще се случи във Витлеем, че Той ще проповядва в Галилея, ще бъде предаден за 30 сребърника и много други неща, по които би могло безпогрешно да се узнае кога ще дойде Спасителят. Неделята на светите праотци е предпоследната пред Рождество Христово.
Превод: Прот. Йоан Карамихалев
************************************************
НЕДЕЛА НА СВЕТИТЕ ПРАОТЦИ
(Неделниот ден од 11 до 17 декември по Јулијанскиот календар)
„Мнозина се поканети, но малкумина се избрани“
(Лука 14: 24)
ВО ИМЕТО НА ОТЕЦОТ И СИНОТ И СВЕТИОТ ДУХ!
Една реченица искажана од устата на нашиот Спасител Господ Исус Христос, која ја слушнавме во денешното Евангелие, нè поттикнува да размислуваме за смислата и суштината на денешниот неделен ден – ден, кој светата Црква го насловила како Недела на светите Праотци. Христовите зборови: „Мнозина се поканети, но малкумина се избрани“, даваат јасна слика на случувањата во светот, почнувајќи уште од Стариот Завет, па за време на Христовиот живот на земјата, но и за времињата во кои ние живееме. Светите Праотци се нарекуваат сите оние старозаветни праведници кои живееле до Христовото доаѓање во тело на земјава. Во следната недела, пак, ќе се празнува споменот на светите Отци, кои исто така се старозаветни праведници, но од кои по телесна линија потекнувал Христос.
Размислувајќи за Христовите зборови „Мнозина се поканети, но малкумина се избрани“, најпрво што треба да сфатиме е фактот дека самото родство по телесна линија со Господа Исуса Христа не било од особена важност за старозаветните праведници. Имено, целата приказна за поканетите на свадба која денес се читаше, доволно ни сведочи дека избраниот јудејски народ доброволно ја отфрлил поканата за учество на свадбената вечера, односно, за влез во Царството небесно, па на нивно место Домаќинот, односно, Самиот Бог, ги повикал јазичниците, кои постанале народ Божји, рамноправни со сите, а кои дотогаш се сметале за презрени и понижени. Тоа е вистината, но тоа не е и единствената смисла на оваа приказна. Иако е кажана во Христово време, таа подеднакво се однесува и за старозаветните прилики. Ако сме го читале Светото Писмо на Стариот Завет, оваа приказна многу лесно ќе ја распознаеме и таму. Имено, Стариот Завет ни сведочи дека, иако Израилот се сметал за избран Божји народ, сепак, имало и луѓе кои не припаѓале на Израилот, но преку своите добри и справедливи дела влегле во него и се вброиле во редот на светите Праотци. Таков бил праведниот и многустрадален Јов, кој потекнувал од земјата Уз; таква била богобојажливата Рут, која по народност била Моавка, но од која потекнува славниот цар Давид, а потоа и Месијата Христос.
Но, има и друга страна во целата оваа вистина. Секој еден кој се нарекувал Израилец и живеел во Стариот Завет не може да се нарече и праотец, ниту, пак, припадник на избраниот Божји народ. Старозаветната историја ни сведочи дека многумина Израилци, кои не живееле според Мојсеевиот закон биле отфрлени од Божјиот народ и проколнати засекогаш. И како што тогаш многумина, според својата надворешност, сакале да се нарекуваат Израилци, а живееле спротивно на Божјите заповеди, така и во Новиот Израил, чии членови треба да бидеме сите ние, има многу луѓе кои сакаат да се нарекуваат христијани, но не сакаат да живеат според начелата на христијанството, а живеат според своите срамни желби и страсти. Во Новиот Израил, во избраниот Божји народ има место само за оние членови кои ја љубат Вистината, кои живеат според Божјите заповеди и кои ѝ припаѓаат на вистинитата Црква Христова. За жал, се лаже секој еден кој постојано потенцира дека е верник, а не ги пази заповедите, не доаѓа на богослужби во храмот, не сака да се исповеда, не сака да се причестува, не сака во неговиот дом да влегува свештеник, а сака самиот да се смета дека е голем верник. Впрочем, таквите се изобличени и од Господа Исуса Христа, зашто Он во една прилика рекол дека не секој кој вика „Господи, Господи!“, ќе влезе во Царството небесно, туку оној, кој ја исполнува Божјата волја и живее според неа.
А нема никаква смисла ако ние сме вброени во стадото на избраните, а постојано одбиваме да влеземе таму. Всушност, од приказната за свадбената вечера видовме каков е крајот на сите оние кои Бог ги повикал да влезат во Царството небесно, а тие неучтиво ја отфрлиле поканата. Нивниот крај е осуда и собирање на место каде ќе има плач и чкртање со заби. Затоа треба постојано да размислуваме за својата состојба и грижливо да се трудиме никогаш да не потпаднеме во нивниот број. И ако ние сме повикани и поканети, да не бидеме задоволни само со тоа, зашто тоа е само преодна цел, а вистинската цел се состои во прифаќање на таа покана, во живеење во согласност со Евангелието и влез во Царството небесно каде што ќе имаме средба со нашиот Бог и Спасител.
„Мнозина се поканети, но малкумина се избрани“, вели Христос. Мнозина од нас ги знаат Христовите заповеди, но малкумина се трудат да живеат според нив; мнозина од нас знаат дека денес е недела и дека треба да дојдат во светиот храм, но малкумина денес овде се присутни, а повеќето сеуште се во своите постели, заспани во својата совест дека денес е Божји ден – ден посветен за Господа; мнозина од нас се наоѓаат и тука, во храмот, но малкумина од присутните чувствуваат потреба да се молат и кајат за своите гревови, а дојдени се овде само за да бидат видени од луѓето дека дошле во црква и да потрошат дел од своето слободно време; мнозина ги има и кои се молат, но малкумина од нас во своите молитви бараат она што е потребно за спасение на своите души, а бараат земни задоволства, среќа и удобства; мнозина од нас можеби чувствуваат и покајание, но малкумина се подготвени искрено да им простат на оние кои им згрешиле и да им подадат рака за трајно помирување. Тоа значи дека сите оние кои својот живот го минуваат фарисејски и лицемерно, свесно ја отфрлаат Христовата покана за влез во Царството небесно, но постојано го лажат Спасителот, а и самите себе, дека имаат многу поважни работи од спасението. Не само што не е можно да се има поважни работи од спасението, туку кој ќе биде нашиот лажен изговор кога Господ на Својот праведен Суд ќе нè праша: зошто не ја прифативте Мојата покана за влез во Царството небесно? Едноставно, тогаш ќе сфатиме дека повеќе нема да можеме да имаме изговор, нема да можеме повеќе да Го лажеме Бога ниту самите себе, туку, едноставно, ќе застанеме пред Вистината очи во очи и ќе ја здогледаме својата бедна состојба. И сега да почувствуваме колку ќе печат, ако ги слушнеме оние страшни Христови зборови: „Бегајте од Мене, проклети, во вечниот оган…!“. Ете таква ќе биде нашата состојба, таков ќе биде нашиот ужасен крај, таква ќе биде нашата морбидна ситуација ако свесно не сакаме да живееме според Христовите заповеди и ако не сакаме да се покориме на Божјата волја.
Ако денес некој од нас ја преиспита својата состојба и ако сфатил дека е далеку од својот христијански живот, тоа не е повод за очајание и духовен пад. Напротив, Бог е многумилостив и долготрпелив и секогаш го чека нашето обраќање. Денешните Христови зборови треба да бидат повод да започнеме еден нов и преобразен живот кој ќе нè научи како да се каеме и поправаме. Секогаш да знаеме дека нема човек кој живее на земјава и не греши, но да го знаеме и тоа дека страшна е состојбата ако грешникот не се кае за своите гревови. Секој има право да се нарече христијанин иако греши, но да не останува заглавен во својот грев, туку постојано да се труди да излезе од таа гревовна кал и духовно да напредува. Само со постојано усовршување на својот духовен живот ќе имаме право да се наречеме не само повикани, туку и избрани, па тогаш и избраните од старозаветниот Израил, кои ги нарекуваме Праотци и чиј спомен денес го празнуваме, ќе бидат и наши праотци, а не само праотци на нашиот Господ Исус Христос. Амин!
*******************************************************
„Да се богатиме во Господа на Неговата царска вечера“
12/25 декември 2016 лето Господово,
Недела на Светите Праотци и спомен на Св. Спиридон Чудотворец
Мили мои, бидејќи се наближува големиот Господов празник, Рождеството Христово, кој Св. Јован Златоуст го нарекува уште и Митрополија на сите други празници, Светата Црква, според нејзиното боговдахновено душеводство, во оваа втора недела пред тоа големо торжество, го поставила споменот на Светите Праотци. Всушност, во оваа, како и во наредната недела, ние литургиски си спомнуваме за сите старозаветни праведници што го очекувале доаѓањето на Спасителот во светот, почнувајќи од првосоздадениот Адам, па сè до Св. Јован Крстител. Тука спаѓаат, секако, и прародителите Христови, односно оние луѓе од чијшто род произлегла и Пресветата Богородица, од Која, пак, Божјото Слово зеде тело во последните времиња.
Длабоко поврзано со ова претпразненствено споменување е денешното евангелско зачало (Лука 14,16-24), што светите отци одредиле да се чита току во оваа недела. Имено, тоа говори за големата вечера што ја приготвил еден човек. Под зборот човек се подразбира Самиот Бог Отец, Кој, поради Неговото неизмерно човекољубие, во Евангелието повеќе пати е идентификуван со зборот човек, а особено, пак, е претставен како грижлив татко. Кога настапило времето за вечера, тој човек го испратил својот слуга да ги извести поканетите дека сè било подготвено за свечената гозба. Блажениот Теофилакт Охридски, а и други свети отци и толкувачи, во овој слуга Го препознаваат Синот Божји, Кој со Своето Божествено послушание ја исполни волјата на Бог Отецот и послужи за спасение на целиот род човечки. Во подлабока духовна смисла, оваа вечера ја претставува и Светата Евхаристија, на која целото човештво е повикано на соединување со Бога, на обожение, преку причестувањето со Телото и Крвта Христови. Навистина голема и преголема е гозбата што Господ ја приготвил за сите земнородени. Чудесна вечера, изобилна со духовни дарови, на која никој не би можел да остане гладен – гозба на која е преголема чест да се присуствува! Но, и покрај сето тоа богатство на оваа Божја вечера, читајќи го во продолжение Евангелието, ние наидуваме на парадокс: оние за кои била подготвена таа вечера ладнокрвно одбиваат да присуствуваат на неа! Просто човек да се зачуди како е можно да се изнајде изговор за да се одбие таквата жизнено насушна вечера. Ете, во нашиот секојдневен живот се случуваат многубројни свечени гозби со разни поводи: венчавки, крштевки, слави, родендени, јубилеи, годишнини, празници… и нам ни е чест да бидеме поканети гости на тие радосни собири. Па дури и се разочаруваме ако не сме поканети и се лутиме на нашите роднини и пријатели доколку не го направиле тоа. А, еве, гледаме денес како многумина се оправдаа и не отидоа, и тоа не на некоја си вообичаена свеченост од животот на луѓето, туку на гозбата од Царот небесен, Кој така штедро и милосрдно приредил скапоцена вечера за своите поданици, па уште и смирено ги поканил преку Својот Син. Почнаа сите, се вели понатаму во параболата, како договорени, да откажуваат; првиот му рече: „Купив нива и ќе треба да одам да ја видам; те молам, извини ме!“ Вториот рече: „Купив пет чифта волови и одам да ги пробам; те молам – извини ме!“ Третиот рече: „Се оженив и затоа не можам да дојдам“. Гледаме дека поканетите го засакале минливото, земно размислување, грижите само за материјалните богатства, телесните задоволства и сладострастие. За нив богатата духовна трпеза на Домаќинот на овој свет веќе немала никаква смисла, зашто нивното внатрешно битие се изедначило со предметот на нивната љубов – станало нечувствително и духовно мртво. Тогаш Господарот се расрдил и го испратил Својот Слуга, велејќи Му: Отиди бргу по раскрсниците и улиците градски и доведи ги тука бедните, слабите, хромите и слепите! Бидејќи поканетите не се покажале достојни, сега Господ ги повикува грешните и понижените, долните и простите, чиишто срца, сепак, останале приемчиви за духовните нешта и биле способни да ја разберат големината на непроценливиот дар што им се нуди. Освен тоа, под бедни, слаби, хроми и слепи треба да ги подразбереме и незнабожечките народи, што во очите на старозаветните Евреи биле токму такви. Но, тие не само што така му изгледале на богоизбраниот народ кој знаел за Божјото откровение, туку, такви навистина и биле: хроми и слепи за вистината и за Божественото познание. Некои од нив биле сурови пагани, човекојадци, целосно изобличени… Други биле цивилизациски далеку понапредни и поразвиени, но, сепак, бедни и сакати за полнотата на духовното совршенство. Затоа Господ, преку Евангелието, ја испрати Својата порака до целиот свет, ја испрати Својата радосна вест кон сите луѓе. Така што трпезата почнала да се полни. Но, и покрај сето тоа на неа сè уште имало место. Зошто? Затоа што на трпезата на Божјата љубов има место за сите луѓе, место за секој човек. Во завршната реченица од денешното зачало ги слушнавме зборовите: мнозина се поканети, но малкумина се избрани. Целата, пак, парабола ни појаснува дека под ова мнозина се подразбираат сите, зашто, видовме, Господарот накрај ги поканил сите, но избрани ќе бидат оние што ќе го послушаат гласот на Царот небесен и ќе појдат на Неговата пребогата духовна трпеза.
И токму тука е длабоката симболика и поврзаност на ова Евангелие со споменот на Светите Праотци. Во времето на Стариот Завет, пред доаѓањето на очекуваниот Месија, во светот владеела страшна духовна глад. Од сите народи на земјата, единствено Израилот имал познание за вистинскиот Бог, макар што и кај него тоа познание со текот на времето ја изгубило својата суштина; во теолошките и философски кругови се појавувале многу прашања и сомнежи, особено за смртта, која тирански владеела и меѓу Евреите, така што се воделе големи расправи за тоа дали ќе има воскресение на мртвите и живот по смртта. Сепак, од овој народ произлегле славни во верата луѓе, кои знаеле дека од Бога дошле и при Бога ќе се вратат, така што со целиот свој живот му останале верни на Божјото ветување, трпеливо барајќи Го и очекувајќи Го Него и средбата со Него. Се разбира, и кај другите народи имало мудри луѓе, философи и праведни, на кои Бог, поради нивната љубов кон вистината, им допуштил да спознаат и да проѕрат во многу возвишени нешта, но, сепак, тоа не можело да ја задоволи силната духовна жед што владеела кај сите народи. Неа ја задоволи единствено Спасителот наш Господ Исус Христос, Божјото Слово Кое се воплоти од луѓето, и се предаде Себеси како јастие и питие за секоја гладна душа што верува во Него. Сега ние, Христијаните, постојано сме канети на богатата вечера, да се храниме со неизмерните духовни дарови, кои Бог ги приготвил за сите оние што ќе ја примат Неговата покана и ќе дојдат на Неговата трпеза. На секоја Литургија во нашите свети храмови ние се храниме со Божествените Тело и Крв Христови, неискажливо соединувајќи се со Самиот Бог. Погледнете колкава предност имаме пред оние што живееле во Стариот Завет! Тие не можеле на ваков непосреден начин да се соединуваат со Бога, иако се подложувале себеси на преголем труд. Затоа денес, мили мои, ние имаме страшна одговорност достојно да сведочиме за преслатката храна на Трпезата Господова.
Вчера во весникот „Дневник“ прочитав една колумна насловена како „Грдата фаца на Европа“, од г. Дарко Јаневски. Авторот, меѓу другото, мошне добро забележал дека „последниот браник на Европа е нејзината економска благосостојба“. Си реков во себе: колку страшна констатација! Некогаш христијанската Европа, духовниот и културен стожер на современиот свет, денес единственото нешто на кое се надева е својата економија. А од историските процеси ние добро знаеме дека материјалната благосостојба е многу лесно кршлива и променлива категорија. Сè што е материјално се губи и исчезнува. Затоа, заклучува колумнистот, само прашање на време е кога материјално богатата Европа ќе осиромаши и нејзините граѓани – се разбира, духовно веќе многу пусти – ќе се кренат против самата неа. Исто како животните, особено свињите, кои, кога ќе им ја скратат храната, крволочно се нафрлаат на својот господар што до пред малку ги хранел. Слично станува и со човекот што се оддалечил од Бога и се навикнал да ужива само во материјалните нешта, така што речиси целосно се соединил со нив. Едноставно тој се вљубил во правот. Зашто и храната е прав, и богатството е прав, и телото човечко е прав… Сè што е од овој свет е прашина. А прашината не може да го задоволи човечкиот дух; духот си го бара духовното. Со што и друго да се храни и задоволува, човекот накрај пак ќе остане гладен и празен, оти ништо не може да ја згасне неговата духовна жед, освен љубовта кон вистинскиот Триипостасен Бог. Ако Го бара и љуби Бога пред сè и над сè, тогаш тој ќе знае правилно да сака и да се радува и на сè друго. Тогаш и неопходноста од материјалните нешта, и грижата за сопствениот имот, и љубовта кон семејството, добиваат целесообразност, вистинска смисла и вредност. Љубовта кон Бога го прави човекот богат и исполнет уште овде на земјата, а тоа вистинско духовно богатство ќе го има и во вечноста.
Затоа, мили мои, да се потрудиме да се богатиме во Господа. Да го чуеме Неговиот благ глас кој нè кани на Неговата прекрасна трпеза. Да се храниме со Неговите пресвети зборови и живоносни поуки, и најважно – со Неговите пречисти Тело и Крв. Соединувајќи се со Бога, ние ќе станеме светлина што ќе испраќа зраци на љубов во овој свет, а љубовта во Бога е единственото нешто што му е потребно на човекот. Таа е и неопходната пропусница за влез на Царската вечера. Тоа треба секогаш да го имаме предвид, и со покајничко смирение да се подготвуваме за отвореното Божјо Царство, за таа вечна духовна трпеза што ни ја подготвил нашиот премилостив Отец небесен.
Во моментот ми доаѓаат зборовите од преубавиот светилен на Страсната Седмица, кој вели: „Твојата свадбена одаја, Спасителе мој, ја гледам украсена, но облека немам да влезам во неа“. Нека сите Свети Праотци кои живееле до доаѓањето на Господа Исуса Христа, заедно со нашиот свет отец Спиридон Тримитунтски Чудотворец, чијшто спомен денес празнуваме, ни помогнат достојно да одговориме на Неговата љубовна покана, и облечени во светлата облека на добрите дела и милосрдието, да влеземе на гозбата во Неговото Царство небесно, кое започнува уште одовде, на секоја Света Литургија, и продолжува во вечноста. Амин!
*********************************************************
В името на Отца и Сина и Светия Дух! Днешната служба в нашия църковен устав се нарича служба на Неделя на праотците. Тази служба се извършва два неделни дни преди празника Рождество Христово. И в това богослужение се възпоменават тези предци по плът на нашия Господ Иисус Христос, които живели даже в доисторическите времена, т. е. до Авраам, до сключването на първия завет, Ветхия, с Бога. За тях ние можем да четем в книга Битие на Светата Библия.
Сред тези праотци е името на Авел, сина на Адам, първия човек, който пострадал от злобата човешка и бил убит от своя брат Каин. Духовно важно е за нас да знаем, заради какво е станало това първо страшно престъпление.
Работата е в това , че двамата братя, Каин и Авел, принасяли своята жертва на Бога; принесъл я Каин и принесъл я Авел. Но както говори Свещеното Писание, Бог погледнал благосклонно на жертвата на Авел и я приел, а жертвата на Каин не приел. Светите отци обясняват защо. Авел принесъл жертва на Бога с чисто сърце, и с благодарност, и с благоговение. А Каин принесъл тази жертва по външно задължение и с жестоко сърце.
Той знаел от своя баща Адам, който непосредствено общувал с Бога, за силата и величието на Бога. Но в сърцето на Каин нямало любов към Бога. И той принесъл своята жертва с гордо сърце. И Бог не е я приел. А по-нататък се случва нещо страшно. Видял, че жертвата на брат му Авел е приета, Каин започва да завижда на Авел и да го ненавижда.
Скъпи братя и сестри! Това древно повествование на Свещеното Писание има за нас висок духовен урок. – Как ние принасяме своята жертва на Бога? Как се обръщаме към Бога? Какво значи нашата жертва? Какво можем да пожертваме ние за Бога?
Ние можем да пожертваме за Бога своето свободно време, идвайки в храма Божи за молитва. Как се молим в Божия храм? По задължение ли, считайки, че отдаваме някакъв външен дълг, или с радост и благодарност?
Когато ние идваме в храма, като знак на нашата жертва от нашите оскъдни средства ние жертваме за Божия храм и поставяме в знак на тази жертва свещ, или получаваме иконка, или някаква книга. Как правим това? – С любов и радост, разбирайки, че това е нашата жертва за Бога, или роптаем и мислим: „Защо да харчим тези пари? Би било по-добре да ги изразходваме за нещо друго! И така имаме малко пари, а и тук, в църквата, трябва да даваме пари”.
Колко е сходно с това, което е станало в древните времена! Авел принесъл своята жертва с чисто сърце. Каин – със сърце злобно и завистливо. Но какво се случва по-нататък? – Каин вика своя брат Авел в полето и там го убива. Той извършва страшния грях – убийство.
Но погледнете, колко милосърден е Господ! Господ се обръща към съвестта на Каин, желаейки Каин да се разкае за своя грях, за да се изправи. Понеже няма такъв грях, който да не би могъл да бъде изправен от Бога. Няма такъв грях, който Бог да не би могъл да очисти. И ето Бог се обръща към Каин и го пита: „Каин! Где е брат ти Авел?” – Той апелира към съвестта на човека, извършил престъпление.
Но какво става с Каин? Проси ли той от Бога прошка? Разказва ли за това, което е направил? – Той мисли да измами всезнаещия Бог, Който знае не само делата, но и мислите на човека. Той отговаря на Бога: „Нима аз съм пазач на брата си?”
Така сърцето на човека се ожесточава от греха. Даже не толкова грехът е страшен, колкото е страшна неразкаяността. Да би се покаял Каин, да би осъзнал своята вина пред Бога, Господ би му дал сили за изправление. Но той даже и не мисли да се кае. Той мисли да измами всезнаещия Бог.
Скъпи братя и сестри! Това е също за нас духовен урок. Става така, че ние се ожесточаваме от своите грехове. Ожесточаваме се и виним за тях, когото ни е угодно, само не себе си. И не просим от Господа Бога прошка. И не просим от Господа Бога милост, за смекчим своето сърце. Да си припомним тази древна история. Нима ние така дръзко и безумно ще отговорим на Бога, както отговорил Каин? Ние отговаряме така, когато не искаме да се каем, когато говорим: „Нима аз съм виновен, че имам такива съседи и те ме принуждават да ги ругая?” „Нима аз съм виновен, наоколо никой не спазва поста и аз не го спазвам?” „Нима аз съм виновен, че имам малко пари и затова ми се налага да крада на работа?” – Какви ли не оправдания си измисля човек, за да не се кае за своите грехове!
Скъпи братя и сестри! Сега тече Рождественският пост – благодатно време, което ни е дадено от Бога, за да се подготвим за радостното и велико събитие. Нека се замислим над тази древна история за двамата братя – Авел и Каин – и да помолим Господа да ни помогне да Му принасяме жертва с чисто сърце. И ако се случи някога да съгрешим, да не се уподобяваме на неразкаяния Каин, но да просим от Бога прошка за своите грехове. Амин.
Превод: Прот. Йоан Карамихалев
**************************************************************
Неделя На утренята Ев. Лук. 24:12-35. На литургията Еф. 6:10-17. Ев. Лук. 13:10-17.
Понеделник 2Тим. 2:20-26. Ев. Лук. 19:37-44.
Вторник 2Тим. 3:16-4:4. Ев. Лук. 19:45-48.
Сряда 2Тим. 4:9-22. Ев. Лук. 20:1-8.
Четвъртък Тит. 1:5-2:1. Ев. Лук. 20:9-18.
Петък Тит. 1:15-2:10. Ев. Лук. 20:19-26.
Събота Еф. 1:16-23. Ев. Лук. 12:32-40.
***************************************************
Недела – на Утрената
12. Но Петар стана и отиде бргу до гробот, и кога се наведна, го виде внатре само покровот и се врати, чудејќи се сам во себе за она што станало.
13. Во истиот ден двајца од нив одеа во едно село, по име Емаус, кое беше оддалечено од Ерусалим шеесет стадии;
14. и зборуваа помеѓу себе за сите овие настани.
15. И кога разговараа и се запрашуваа еден со друг, Сам Исус се приближи и одеше со нив;
16. но очите им се замрежија за да не Го познаат.
17. А Он им рече: „Какви се тие зборови што ги разменувате помеѓу себе одејќи и зошто сте нажалени?”
18. Едниот од нив, по име Клеопа, Му одговори и рече: „Единствен туѓинец ли си ти во Ерусалим, та не си разбрал, што стана во него овие дни?”
19. И ги праша: „Што?” Тие Му одговорија: „Она што стана со Исуса Назареецот, Кој беше пророк, силен на дело и на слово, пред Бога и пред сиот народ;
20. дека нашите првосвештеници и управници Го предадоа да биде осуден на смрт и Го распнаа;
21. а ние се надевавме оти е Он Оној што треба да го избави Израилот; но и покрај сето тоа, денес е веќе трет ден, откако стана ова.
22. А и некои жени од нашите нè исплашија; тие биле рано на гробот,
23. и не го нашле телото Негово; и кога се вратија, рекоа дека им се јавиле ангели и дека им кажале оти е Он жив.
24. Отидоа на гробот и некои од нашите и најдоа исто така, како што рекоа жените; но Него не Го виделе.”
25. Тогаш им рече: „О, безумни и тврди по срце, да верувате во сè што рекле пророците!
26. Не требаше ли така да пострада Христос и да влезе во Својата слава?”
27. Па, како почна од Мојсеја и од сите пророци, им зборуваше што е кажано за Него во целото Писмо.
28. И тие се приближија до селото, во кое одеа; а Он се направи како да сака да продолжи.
29. Но тие Го задржаа, велејќи: „Остани со нас, оти денот превали и наскоро ќе се стемни!” Он влезе и остана со нив.
30. А кога седеше со нив на трпеза, зеде леб, го благослови, го прекрши и им подаде;
31. тогаш им се отворија очите и тие Го познаа; но Он стана невидлив за нив.
32. И си рекоа еден на друг: „Зар не гореа срцата наши, кога ни зборуваше по патот и кога ни го објаснуваше Писмото?”
33. Па во истиот час станаа, се вратија во Ерусалим и ги најдоа собрани единаесетте и оние што беа со нив,
34. каде што говореа дека Господ навистина воскреснал и му се јавил на Симона.
35. И тие кажаа за она, што им се случи по патот и како Го познаа, кога го прекршувал лебот.
*******
Недела – на Литургијата
10. Браќа, потсилувајте се во Господа и во силата на Неговата моќ!
11. Облечете се во сето оружје Божјо, за да се одржите против ѓаволското лукавство;
12. оти нашата борба не е против крвта и плотта, туку против началствата, против властите, против светските управители на темнината од овој век, против поднебесните духови на злобата.
13. Поради тоа примете го сето оружје Божјо, за да можете да се браните во +лош ден, та, откако ќе победите, да се одржите.
14. И така стојте, откако ќе се опашете со вистината и ќе +се облечете во оклопот на правдата,
15. и нозете да ви бидат обуени во приправност за да благовестите мир.
16. А над сè, земете го штитот на верата, со кој ќе можете да ги угаснете сите вжештени стрели на лукавиот;
17. земете го и шлемот на спасението и духовниот меч, кој е словото Божјо!
*******
10. Во една од синагогите поучуваше Он во сабота.
11. И ете, дојде една жена која беше опседната од дух на немоќта осумнаесет години; таа беше згрбавена и никако не можеше да се исправи;
12. штом ја виде Исус, ја повика и ѝ рече: „Жено, се ослободуваш од болеста своја.”
13. И ги стави рацете Свои врз неа; и таа веднаш стана и Го славеше Бога.
14. А старешината на синагогата, негодувајќи што ја излекува Исус во сабота, одговори и му рече на народот: „Има шест дена во кои треба да се работи; тогаш доаѓајте и лекувајте се, а не во саботен ден!”
15. Но Господ му одговори и рече: „Лицемере, не го одврзува ли секој од вас својот вол, или осле, од јаслите во сабота и не го води ли да го напои?
16. А оваа ќерка Авраамова, што ја врзал сатаната еве веќе осумнаесет години, не требаше ли да се ослободи од тие врски во саботен ден?”
17. И кога го зборуваше ова, сите што беа против Него се засрамија; а целиот народ се радуваше за сите славни дела, извршени од Него.
******
Понеделник –
20. Во голем дом има не само златни и сребрени садови, туку и дрвени, и земјани; и едните се за почесна употреба, а другите за нечиста.
21. И така, ако некој се очисти од тоа, тој ќе биде сад за почест, осветен, приспособен за употреба на господарот и приготвен за секое добро дело.
22. Избегнувај ги, исто така, и желбите на младоста, туку стреми се кон правда, вера, љубов и мир со оние, што Го призовуваат Господа од чисто срце!
23. Глупави и празни расправии избегнувај, знаејќи дека тие породуваат кавги!
24. А слугата Господов не треба да влегува во расправии; туку да биде кроток кон сите, поучлив и незлобив.
25. И со кротост поучувај ги оние што се противат, та не би ли им дал Бог покајание, за да ја познаат вистината.
26. и да се ослободат од мрежата на ѓаволот, кој ги уловил живи, за да ја исполнуваат неговата волја.
*****
37. А кога наближи до местото од каде што се слегува од Елеонската Гора, сето мноштво ученици почнаа радосно да Го прославуваат Бога со висок глас, за сите чудеса што ги видоа,
38. велејќи: „Благословен е Царот, Кој доаѓа во името Господово! Мир на небото и слава на висините!”
39. А некои фарисеи од народот Му рекоа: „Учителе, забрани им на учениците Твои!”
40. Но Он им одговори и рече: „Ви велам, ако тие замолкнат, камењата ќе повикаат.”
41. А кога се приближи и го виде градот, заплака за него
42. и рече: „Да беше и ти узнал барем во овој твој ден, што служи за твојот мир? Но тоа е сега сокриено од твоите очи,
43. зашто ќе дојдат денови за тебе и непријателите твои ќе те опкружат со окопи и ќе те опколат, и ќе те притеснат од сите страни;
*****
Вторник –
16. Целото Писмо е од Бога вдахновено и полезно за поука, за изобличување, поправање и поучување во правдата,
17. за да биде Божјиот човек совршен и годен за секое добро дело.
4. Храбрење на верност во проповедањето. Павловата борба и венецот. Гласови, заповеди и поздрави.
1. И така, те заколнувам пред Бога и нашиот Господ Исус Христос, Кој ќе им суди на живите и мртвите, кога ќе дојде Он и Неговото царство:
2. проповедај го словото, настојувај во погодно време и во невреме, изобличувај, забранувај, советувај со голема долготрпеливост и поука.
3. Оти ќе дојде време, кога луѓето нема да го слушаат здравото учење, но водени по своите похоти, ќе си изберат учители да им го залажат слухот;
4. тие ќе го одвратат слухот свој од вистината и ќе се обрнат кон бајки.
*******
45. И кога влезе во храмот, почна да ги пади оние, што продаваа и купуваа во него,
46. велејќи им: „Напишано е: »Домот Мој е дом за молитва, а +вие го направивте разбојничка пештера«.”
47. И поучуваше секој ден во храмот. А првосвештениците и книжниците, и старешините народни, гледаа да го погубат,
48. но не можеа ништо да Му направат, зашто сиот народ беше приврзан кон Него и Го слушаше.
*****
Среда –
9. Погрижи се да дојдеш при мене скоро!
10. Оти Димас ме остави, бидејќи го засака сегашниов свет, и отиде во Солун; Крискент – во Галатија, Тит – во Далмација. Само Лука е со мене.
11. Земи го Марка и доведи го со себеси, оти ми е нужен во службата!
12. А Тихика го пратив во Ефес.
13. Кога ќе дојдеш, донеси ја наметката, што ја оставив во Троада, кај Карп и книгите, а особено пергаментните.
14. Ковачот Александар ми направи големо зло. +Нека му врати Господ според делата негови!
15. Од него пази се и ти, бидејќи тој необично многу се воспротиви на нашите зборови!
16. При мојата прва одбрана никого немаше при мене: сите ме оставија. Нека не им се прими за грев!
17. Но Господ беше со мене и ме укрепи, та преку мене да се утврди Благовестието и да чујат сите незнабошци; и јас се избавив од устата на лавот.
18. Господ ќе ме избави од секакво лошо дело и ќе ме запази за Своето небесно царство. Нему слава во веки веков. Амин!
19. Поздрави ги Прискила и Акила, и +Онисифоровиот дом.
20. Ераст остана во Коринт. А +Трофим го оставив болен во Милет.
21. Побрзај да дојдеш пред зимата! Те поздравуваат Евул, Пуд, Лин, Клаудија и сите браќа.
22. Господ Исус Христос нека е со твојот дух! Благодат на сите вас. Амин!
*****
1. Кога Он, во еден од оние денови, го поучуваше народот во храмот и го проповедаше Евангелието, пристапија првосвештениците и книжниците со старешините
2. и Му рекоа, велејќи: „Кажи ни, со каква власт го вршиш тоа, или кој ти ја дал таа власт?”
3. А Он им одговори и рече: „Ќе ве прашам и Јас еден збор, и кажете Ми:
4. крштавањето Јованово од небото ли беше, или од луѓето?”
5. А тие, размислувајќи помеѓу себе, си велеа: „Ако кажеме,,Од небото«, ќе рече: »Зошто не му поверувавте?«
6. Ако, пак, речеме -»Од луѓето«, тогаш сиот народ ќе не затрупа со камења, бидејќи е уверен дека Јован беше пророк.”
7. Па одговорија: „Не знаеме од каде е.”
8. Исус им рече: „Ни Јас нема да ви кажам, со каква власт го вршам тоа.”
******
Четврток –
5. Затоа те оставив во Крит, за да го довршиш несвршеното и во сите градови да поставиш презвитери, како што ти бев порачал:
6. кој е непорочен, маж на една жена и има деца верни, што не се укорувани за блудство или непокорност.
7. Бидејќи епископот, како Божји распоредник, треба да е непорочен, не гневлив, не пијаница, не тепач, не лаком за гнасна печалба,
8. туку гостољубив, доброљубив, трезвен, справедлив, свет, воздржлив;
9. кој се држи според вистинското слово, онака како што е научен, та да биде силен и да поучува во здравото учење, и да ги изобличува оние, кои се противат.
10. Оти има и мнозина непокорни, празнословци и измамници, а особено меѓу обрезаните,
11. на кои треба да им се затвори устата: тие растураат цели домови, учејќи на она што не треба, поради одвратна печалба.
12. Еден од нив, нивни пророк, беше рекол: „Критјаните се секогаш лажливци, зли ѕверови, мрзливи трбуси”.
13. Тоа сведоштво е вистинско. Поради таа причина изобличувај ги строго, за да бидат здрави во верата,
14. и да не слушаат јудејски бајки и заповеди од луѓе, кои одвраќаат од вистината.
15. За чистите е сè чисто, а за осквернетите и неверните нема ништо чисто; ним им се осквернети и умот и совеста:
16. тие зборуваат дека Го познаваат Бога, а со делата свои Го одречуваат, бидејќи се одвратни, непокорни и негодни за никакво добро дело.
2. Совети за разни општествени редови. Благодатта Божја спасува.
1. А ти, пак, зборувај го она што се согласува со здравото учење:
*******
9. И почна да му ја раскажува на народот оваа парабола: „Еден човек насади лозје и го предаде на лозари, па си отиде на подолго време.
10. А подоцна испрати кај лозарите еден слуга, за да му дадат од плодовите на лозјето; но лозарите го натепаа и го пуштија празен.
11. И прати одново друг слуга: но тие и него го натепаа и го понизија, па го испратија празен.
12. Испрати и трет, а тие и него го ранија и го испадија.
13. Тогаш господарот на лозјето рече: »Што да направам? Ќе го испратам својот сакан син; можеби, кога ќе го видат, ќе се засрамат.«
14. Но лозарите, штом го видоа, си размислуваа меѓу себе, велејќи: »Овој е наследникот! Ајде да го убиеме и наследството ќе биде наше!«
15. И кога го изведоа надвор од лозјето, го убија. Што ќе им направи, пак, господарот на лозјето?
16. Ќе дојде и ќе ги погуби овие лозари, а лозјето ќе го предаде на други.” А оние, што слушаа, рекоа: „Да не даде Бог!”
17. Но Он, кога ги погледна, им рече: „Што значи тогаш напишаното: »Каменот што го отфрлија ѕидарите, стана глава на аголот?«
18. Секој што падне врз тој камен, ќе се разбие; а врз кого тој падне, ќе го здроби.”
******
Петок –
15. За чистите е сè чисто, а за осквернетите и неверните нема ништо чисто; ним им се осквернети и умот и совеста:
16. тие зборуваат дека Го познаваат Бога, а со делата свои Го одречуваат, бидејќи се одвратни, непокорни и негодни за никакво добро дело.
2. Совети за разни општествени редови. Благодатта Божја спасува.
1. А ти, пак, зборувај го она што се согласува со здравото учење:
2. старците да бидат трезвени, целомудрени, чисти, здрави во верата, во љубовта, во трпението;
3. старичките, исто така, да живеат како што им прилега на светии – да не клеветат, да не се предаваат на многу вино, да учат за добро,
4. за да ги вразумуваат невестите да ги сакаат мажите свои и децата свои;
5. да бидат целомудрени, чисти, добри домаќинки, благи, покорни на своите мажи, та да не се хули словото Божјо.
6. Исто така, советувај ги младежите да бидат чесни,
7. а во сè претстави се сам како образец за добри дела, покажувајќи чистота во учењето, нерасипаност, чесност:
8. слово здраво, без укор, та да се посрами противникот, бидејќи не ќе има да рече ништо лошо за нас.
9. Советувај ги слугите да ги слушаат своите господари, да им угодуваат во сè, не повраќајќи им;
10. да не крадат, туку во сè да покажуваат добра верност, та науката на нашиот Спасител, Бога, да ја украсуваат во сè.
*******
19. И во тој час првосвештениците и книжниците сакаа да стават рака на Него, но се плашеа од народот; оти разбраа дека за нив ја кажа оваа парабола.
20. И следејќи Го, испратија и лукави луѓе, кои се претставуваа за праведни, за да Го фатат во некој збор и да Го предадат на поглаварите и на власта управникова.
21. И Го прашаа, велејќи: „Учителе, знаеме дека право говориш и учиш, и не гледаш кој што е, туку вистински поучуваш за патот Божји;
22. позволено ли е да даваме данок на ќесарот или не?”
23. А Он го разбра нивното лукавство и им рече: „Што Ме искушувате?
24. Покажете Ми еден динариј: Чиј образ и натпис има?” Тие одговорија: „Ќесарев.”
25. Па им рече: „Дајте го ќесаровото на ќесарот, а Божјото на Бога!”
26. И не можеа да ги покудат зборовите Негови пред народот, но се почудија на одговорот Негов и замолкнаа.
******
Сабота –
16. не престанувам да Му благодарам на Бога, спомнувајќи ве во молитвите свои,
17. та Бог на нашиот Господ Исус Христос, Отецеот на славата, да ви даде дух на мудрост и откровение, за да Го познаете,
18. и да ги просвети очите на срцата ваши, за да увидите, во што се состоио надежта на повиканите од Него, колкаво е богатството на славата од наследството Негово во светиите,
19. и колку е неизмерна величината на Неговата сила во нас, кои веруваме преку дејството на Неговата крепка сила.
20. Таа сила Он ја покажа во Христа, кога Го воскресна од мртвите и Го постави од Својата десна страна на небесата,
21. повисоко од секое началство, власт, сила и господство и од секое име, со кое се именуваат не само во овој свет, туку и во идниот,
22. и сè Му покори под Неговите нозе и +Го постави глава над сите во Црквата,
23. која е Негово тело, полнота на Оној +Кој исполнува сè во сè.
******
32. Не бој се, мало стадо! Зашто волјата на вашиот Отец е вам да ви го даде царството.
33. Продајте ги имотите ваши и давајте милостина! Згответе си ќесиња, што нема да изветват, сокровиште на небото, каде крадец не се приближува и кое молец не го јаде;
34. зашто, каде што е сокровиштето ваше, таму ќе биде и срцето ваше.
35. Нека ви биде крстот стегнат и +светилата – запалени!
36. Тогаш и вие ќе личите на оние луѓе, што го чекаат својот господар да се врати од свадба, за да му отворат веднаш, штом дојде и почука.
37. Блазе на оние слуги, што ќе ги затече господарот будни, кога ќе си дојде! Вистина ви велам, тој ќе се опаше и ќе им рече да седнат, па ќе пристапи и ќе им служи.
38. А ако дојде и на втора стража, и на трета дојде ли, и ги затече така, блазе на тие слуги!
39. Знајте го и тоа дека, ако домаќинот на куќата би знаел во кој час ќе дојде крадецот, тој би седел буден и не би дозволил да му ја поткопаат куќата.
40. И вие, значи, бидете готови: зашто, во кој час не мислите, ќе дојде Синот Човечки!”
***************************************
СВАКОДНЕВНО КАЂЕЊЕ НАШЕГ СТАНА ВЕОМА ВАЖНО ЗА МИРАН И БЛАГОДАТАН ДАН!
Кадионица је један од основних богослужбених предмета и символа православног богослужења. Још од апостолских времена вршено је кађење у време молитве о чему сведоче древни Црквени списи и светоотачка литература. У металну кадионицу, у којој је претходно зажарено парче угља или дрвета, поставља се мирисна смола која се може узети од неколико врста дрвећа са истока, и која се назива – тамјан. При сагоревању, тамјан образује благоухани дим – тимијан
Мудраци са истока, који су дошли да се поклоне Витлејемском Богомладенцу Христу, између осталих дарова предали су Исусу у јаслама и тамјан, чиме су посведочили да рођени од Пресвете Дјеве Марије није обичан човек, већ Бог који је постао Човек. Јер, само Богу приличи даровати тамјан и они су му као Богу то и поклонили.
Свети Јеванђелист Јован Богослов видео је у Откровењу, у Небеском Храму, Ангела који је држао златну кадионицу. Зато, у религиозно-обредној символици дим тамјана означава молитву.
Као што се благоухани дим тамјана лако подиже на горе, тако је дужна и искрена молитва, која исходи из очишћеног срца, да се лагано уздиже ка Богу. И као што тимијан има пријатан мирис, тако само оно мољење које се врши са љубављу и смирењем, јесте пријатно Богу.
По тумачењу Светих Отаца, огањ као материја која сажиже и загрева, у суштини символише Божанство. Стога, огањ угља у кадионици означава Божанску природу Христову, а сама материја угља – Његову Човечанску природу. Тамјан пак – символише молитве људи, које се приносе Богу, док је кадионица образ Богородице, која је у себе сместила Несместивог Христа Бога.
Зато је потребно још једном подвући да се према кађењу свештеника требамо односити са смирењем и поштовањем, приклањајући своје главе и наклањајући се телом пред Силом Божијом, јер кађење нема само символичко значење, већ се оно пре свега јавља реалним, моћним, благодатним и очишћујућим дејством Духа Божијега. То је познато и из свештеничке праксе и из свакодневног живота.
Стога је свакодневно кађење, ујутру и увече, нашег стана, веома важно за миран и благодатан дан, а посебно за неузнемираван починак од демонских сила преко ноћи и током сна. Пост, молитва, кађење тамјаном, закрштавање кревета, читање Светог Писма, врлински и светотајински живот у Цркви, све су то начини како да постанемо једно са Господом, и да Богом задобијемо спасење.
**********************************************
ОВА МОЛИТВА ЈЕ ВЕОМА МОЋНА: ПЕТ РЕЧИ ИСУСОВЕ МОЛИТВЕ КОЈЕ ОТВАРАЈУ НЕБЕСА!
Господе Исусе Христе помилуј ме! Избројте! Ту је само пет речи. Исусова молитва садржи пет речи, али тих пет речи провешће те по пет континената на земљи, пет речи ће раширити Небеса по свој дужини и ширини света; пет речи ће те поставити пред Престолом Божијим; пет речи унеће у тебе Христа и учинити те блиским Њему. Господе Исусе Христе помилуј ме!
Уколико можеш, тамо где си овог тренутка, изговорај је. Уколико ти не радиш нешто што потребује твоју свецелу усресређеност, онда је изговарај у себи. Пробај. Сила те молитве је огромна. Ми не апсолутизујемо ни једну молитву, међутим апсолутизујемо молитву као такву, а пре свега – Личност, ка Којој се узноси молитва, нашег Христа, који је Апсолутно Добро, Који јесте све.
Христос је све, а молитва – то је поуздан, директан, моћан, прекрасан пут, благодарећи коме се ти здраво прилепљујеш ка Христу, и сједињујеш са Њим. Молитва сједињује човека са Христом, и зато ми говоримо да она поседује веома велику силу. Свака молитва. Ти реци шта год хоћеш, како год хоћеш, но само говори Христу. Хоћеш изговарати „Оче наш“? „Цару Небески“? Псалме Давидове? Молебни канон Пресветој Богородици? Акатист Богородици? Све је то добро, не само Исусова молитва и те речи: Господе Исусе Христе помилуј ме …
Свима нама би било добро да творимо ту молитву, и добро би било знати да у човеку који седи преко пута тебе и слуша те, јесте општа тачка додира са тобом – у њему је име Самога Господа и та општа љубав која нас обједињује.
Монаси је изговарају цели дан. У крајњој мери, добар монах, да би био истинским монахом, није дужан бити „монахом“ тј. усамљеним, већ је дужан да увек буде у друштву – у друштву молитве, а пре свега молитве Исусове. Он је обавезан да свагда носи бројанице у рукама, а пре свега – у срцу. Сваки чворић – то је жудња, сваки чворић – то је љубав, сваки чворић – то је приношење, славословље, призивање тог светог и свемогућег имена, имена Господњег.
-Ја желим да се помолим, али не успевам. Не знам шта да кажем. Немам шта да кажем на молитви.
Имаш шта да кажеш! Спремаш ли ти храну? Твори молитву! Мешаш ли храну у посуди? Сваки пут када промешаш кашиком, говори: Господе Исусе Христе, помилуј ме. И док спремаш храну, унутар тебе улази Божија благодат, улази свецело благоухање тог имена, улазе животворни сокови тог имена.
Исусово име је пуно животворних сокова, благослова, сила. Ова молитва је веома моћна. О, када би се ми њоме молили, када би смо ми живели њоме и наслађивали се осећајем Христовог присуства, док је творимо!
****************************************************
НЕДОСТОЈНО ПРИЧЕШЋИВАЊЕ: ПРИЧЕШЋЕ НИЈЕ ПИТАЊЕ КВАНТИТЕТА ИЛИ ЛИЧНОГ ИЗБОРА НА ОСНОВУ НАШЕГ РАСПОЛОЖЕЊА!
Недостојно се причешћује пре свега онај који немарно и неискрено прима Тело и Крв Господњу . Говорећи, пак, о достојности и недостојности веома често можемо да западнемо у морализам, а живот у Христу је пре свега питање онтологије тј. саме суштине нашег бића.
Као хришћани ми смо позвани да своје постојање у потпуности саберемо у Христу и тежимо речима Апостола који каже „Ја више не живим, него живи у мени Христос“. Онај који своје биће заснива на биологији, на страстима и злоупотреби слободе недостојан је Тела и Крви Христове осим ако одлучи да промени свој начин живота.
Грехови који су препрека за редовни евхаристијски живот тј. причешћивање јесу пре свега непокајани грехови који нас одвајају од Цркве и заједнице са ближњима. Човек је биће које своју личност остварује само у заједници са другима и када погрешним избором и злоупотребом своје слободе нарушава ту заједницу није достојан да се причешћује Св. Тајнама. Како може да учествује у заједници Тела и Крви Господње ако истовремено руши ту заједницу са својим ближњим и повређује их. Грех је увек у односу на другога и суштински онеспособљава човека за заједницу и вуче га у индивидуализам и вечну самоћу.
Неки деле грехове по тежини, али мора да знамо да сваки грех води у смрт уколико се претвори у страст и постане друга природа човекова. Мржња према другоме је тежак грех јер она она неизбежно води у друге грехове и к већем посрнућу човекове личности. Онај који није у стању да опрости другима, како може да очекује опроштај од Бога? Телесни односи, на пример, нису сами по себи грех јер су део биологије човека. Телесни односи у браку су благословени јер је брак икона љубави Христа и Цркве. Међутим прељуба и блуд удаљују човека од Бога јер прељуба разбија заједницу коју је Бог запечатио и наноси бол и патњу другом супружнику и деци. Блуд деградира достојанство људске личности и скрнави тело које је храм Духа Светога и трује своју душу. Слично је са свим гресима који разбијају заједницу, угрожавају људски живот, наносе бол или патњу. Приступати причешћу а да нисмо променили свој начин живота покајањем (преумљењем) представља лицемерје и зато је такво причешћивање недостојно.
Покајање је процес свеобухватне промене у човековој души када почињемо да схватамо да морамо да променимо наш живот и однос према другима јер у противном идемо у вечну смрт. Зато нас покајање чини поново способним да у потпуности учествујемо у црквеној заједници и самим тим то потврдимо причешћем Светим Тајнама.
Сви смо ми грешни, али не само ако конкретно чинимо овај или онај грех, већ због тога што носимо огреховљену природу. У духовном животу постепено узрастамо у познању пале човекове природе коју носе сви људи и духовно познајемо да сви саучествујемо у њој без обзира да ли ћемо одређене греховне прохтеве конкретно удовољавати или не. Зато су светитељи увек говорили да су грешни, али то није из неког обичаја или зато што су живели у греху, већ зато што су грех сваког човека и пад људске природе дубоко проживљавали у својој сопственој личности. Човек је чудно биће, иако смо појединачне личности једно смо у Адаму и заједничарећи у Христу постајемо једно у Христу, у Адаму сви сагрешисмо, а у Христу сви бивамо оправдани. Својим умом и срцем стално су проживљавали пад људске природе, а истовремено удостојили су се дарова које су видели као незаслужену благодат коју Бог даје човеку. Нису се гордили јер су знали да и када чуда чине то нису њихова чуда већ пројава бескрајне Божије љубави.
Зато је важно да стално созерцавамо ту палу људску природу коју сви носимо и у којој сви учествујемо. Све што човек више духовно напредује у том созерцању све мање ће да осуђује друге, све ће више бити блажи према другима, а строжији према себи. Код гордих и лицемерних све је обрнуто. Они су строги према другима, а угађају својим тајним страстима и сл.
Уколико живимо редовним хришћанским животом, у труду покајања, клонимо се грехова који нарушавају нашу заједницу са Богом и другима, држимо заповести и црквене постове, треба да редовно приступамо Светим Тајнама и није нам потребна посебна припрема у виду додатног поста, и сл. Није добро да одемо на једну Литургију и причестимо се, а онда за пар дана одемо опет на службу и кажемо нећу се причестити јер сам се скоро причестио. Што то треба да значи? Причешће није питање квантитета или личног избора на основу нашег расположења, већ је свака Литургија сусрет са живим Господом па зашто онда у једном случају седамо за трпезу Господњу, а у другом то сопственим избором нећемо да учинимо. Треба имати страха Божијег, али страх Божији није питање емоција и колико се год треба плашити да не увредимо љубав Божију својим грехом, толико се треба плашити да не окренемо леђа његовој доброти и не примимо Господа који нам се сам дарује у Светим Тајнама.
Нека норма редовног евхаристијског живота јесте да учествујемо у недељним и празничним Литургијама и да се на њима причешћујемо, а у Великом посту ако редовно постимо и трудимо се треба да се причешћујемо када смо год у могућности и на Пређеосвећеним Литургијама, јер оне су зато и уведене у црквену праксу како би се интензивирао литургијски живот у време Четрдесетнице.
Архимандрит Сава Јањић
Игуман Манастира Високи Дечани
*******************************************
НЕ ПРОПУШТАЈТЕ СВЕТУ ЛИТУРГИЈУ: НА ЛИТУРГИЈИ СЕ СВАКА ЧОВЕКОВА МОЛИТВА ПРИМА ЗАТО ШТО СЕ САМ ХРИСТОС МОЛИ ЗА НАС!
Идите на Свету Литургију, шта год вам се дешава. На Литургији се свака човекова молитва прима! Зато што се на Литургији Сам Христос моли за нас и приноси Себе Богу Оцу, а Њега Отац не може да не услиши! Донесите све ваше муке, туге, тешкоће, мољења, и све пренесите Господу и услишиће вас. Нешто пре, нешто касније, али све што је корисно за вас, што није противно вољи Божијој, добићете.
Реч ”Литургија” је грчког порекла и значи ”заједничка служба” ,”Служба Божија”. Богослужење се често назива и Евхаристија, што значи благодарност. Света Литургија је најважније богослужење Хришћанске цркве, зато што се на њој, под видом хлеба и вина, приноси Богу тајанствена жртва Тела и Крви Господа Исуса Христа, а којом се ми причешћујемо, ради нашег освећења и сједињења са Христом. Литургија је жртва, која се заснива на Голготској жртви Христовој, а ми је понављамо у њеном бескрвном облику, жртвујући хлеб и вино. Поред тога Литургија је тајна и заснована је на речима Христовим, упућеним апостолима на Тајној вечери: ”Узмите, једите, ово је тело моје…Пијте из ње сви, јер ово је крв моја Новога завета, која се пролива за многе ради отпуштења грехова”. Причешћујући се на Литургији телом и крвљу Христовом, ми испуњавамо ову значајну Христову заповест.
*********************************************
Слава на Бог за се!
Christian Kresall 